اختلالات خواب_بیداری و سکته مغزی (Sleep_Wake Disturbances and Stroke)

اختلالات خواب و بیداری و سکته مغزی هردو مشکلات شایعی هستند که هرکدام می تواند مسبب دیگری باشد.

طول مدت خواب زیاد ( بیشتر از ۸ ساعت در شبانه روز ) و کم ( کمتر از ۶ ساعت در شبانه روز )، اختلالات تنفسی حین خواب ( آپنه انسدادی خواب)، بی خوابی، خواب آلودگی روزانه، حرکات دوره ای پا در خواب، سندرم پای بیقرار، اختلال در ریتم سیرکادین ( شیفت کاری) خطر بروز سکته های مغزی را افزایش می دهند. این نکته خصوصا در مورد آپنه انسدادی خواب کاملا اثبات شده است.

اختلالات خواب و بیداری به دنبال سکته مغزی می تواند در ۵۰ درصد بیماران نجات یافته از سکته های مغزی مشاهده شود. این آمار در مورد آپنه خواب به ۷۰ درصد هم می رسد. 

 اختلالاتی که بیشتر در فاز حاد سکته های مغزی دیده می شوند شامل آپنه خواب، بی خوابی، خستگی و خواب آلودگی روزانه، سندرم پای بیقرار، رویاها و کابوس های شبانه و اختلال در ریتم شبانه روزی می باشند که در بعضی موارد ممکن است سالها ادامه یابند.

با توجه به نقش خواب در بازسازی مغزی و یادگیری و حافظه، عدم توجه و درمان این اختلالات خصوصا آپنه خواب بر روند بهبودی بیماران تاثیر گذاشته و عملکرد آنها بعد از سکته های مغزی را کاهش داده و احتمال سکته های مغزی مجدد را افزایش می دهند.

 در مطالعات انجام شده درمان آپنه خواب در فاز حاد سکته های مغزی روی نتایج کوتاه مدت و بلند مدت بیماران از جمله نقایص حرکتی اثرات بارزی داشته است.

تشخیص و درمان اختلالات خواب برای پیشگیری از بروز سکته های مغزی و همچنین بهبود روند درمانی بیماران مبتلا به سکته مغزی توصیه می شود.